باتری

باتری‌های ثانویه (قابل شارژ):

باتری‌های ثانویه قابلیت شارژ مجدد دارن. در باتری‌های ثانویه، با وصل کردن باتری مصرف شده به جریان الکتریسته، ترکیب شیمیایی مواد داخل باتری به حالت اولیه برمیگرده و میشه دوباره از باتری استفاده کرد. با این حال این نوع باتری‌ها رو فقط به تعداد معین و محدودی میشه شارژ مجدد کرد چون درون باتری ها خوردگی ایجاد میشه و ماده الکترولیت و مواد فعال داخل باتری از بین میره. باتری‌های اتومبیل، نمونه‌ای از باتری‌های قابل شارژند که سرب و اکسید سرب، الکترودها و یک اسید قوی، الکترولیت آن ‌رو تشکیل میده. این باتری­ ها گرونن و به نگهداری دقیقتری نیاز دارن. انواع باتری های شارژ شدنی عبارتند از: نیکل ـ کادمیم، باتری های هیبرید نیکل ـ ف، باتری های لیتیم ـ یون، پلیمر لیتیم ـ یون.

نیکل ـ کادمیم (Ni-cd) یا :(nickel-cadmium)

نیکل ـ کادمیم (Ni-cd) یا :(nickel-cadmium)

در باتری‌های نیکل- کادمیم(NiCd) ، کادمیم و هیدروکسید نیکل نقش الکترود رو دارن و هیدروکسید پتاسیم الکترولیت باتری هستش. باتریهای نیکل ـ کادمیم سرعت شارژ شدن بالا و طول عمر خوبی دارن با بیش از هزار چرخه شارژ/ دشارژ که فوقالعادس! اما یک عیب بزرگ دارن به نام اثر حافظه (Memory Effect)یعنی اگه زمانی‌که شارژ یک باتری NiCd به‌طور کامل تمام نشده باشه، شارژ مجدد بشه، دانه‌های کریستالی درون باتری متبلور میشه و رشد می‌کنه. این دانه‌ها، ظرفیت باتری رو کم میکنن و حذف آن‌ها هم از باتری سخته. این نوع باتری ها در وسایلی به کار میرن که همیشه استفاده میشن. چون باید حداقل هفته ای یک بار شارژ کامل و دشارژ کامل بشن، در غیر این صورت روزانه ۱% از توانشون کم میشه و اگه این باتری ها برای چند روز در حالت شارژ بمونن، آسیب میبینن.

هیبرید نیکل ـ ف (NiMH) یا :(Nickel-Metal Hybride)

باتری‌های نیکل- هیدرید فی(NiMH)  جایگزین بسیار مناسبی برای باتری‌های NiCd اند، چون خصوصیات مشابه آن‌ها رو دارن و عیب بزرگ اونها یعنی اثر حافظه رو هم ندارن. باتریهای NiMH سی تا چهل درصد ظرفیت انبارش بیشتری را نسبت به معادلهای نیکل ـ کادمیم دارن ولی تعداد چرخه شارژ/دشارژ مجدد کمتری، بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ چرخه، رو پشتیبانی میکنن. برای باتریهای NiMH نیاز نیس قبل از شارژ به دشارژ کامل برسن پس میتونین قبل از یک استفاده طولانی کاملا شارژش کنین. حواستون باشه اگه باتری NiMH تعداد دفعات زیادی بطور کامل دشارژ (خالی) بشه طول عمرش کم میشه البته خوبه هرازگاهی بذارین کاملا تخلیه بشه. شارژ کردن باتریهای NiMH نسبت به معادل باتریهای نیکل ـ کادمیم طولانی تره و اگه بیش از حد شارژ بشن یا در زمانی که باتری داغه شارژ بشه ممکنه خراب بشه. شارژرهای NiMH خوب میتونن جلوی شارژ بیش از حد باتری رو بگیرن یا اگه دمای داخلی باتری زیاد شد شارژ رو متوقف کنن. همه باتری‌های قابل شارژ‌، اگه مدت زمان طولانی استفاده نشن، مقداری از شارژ شون رو از دست میدن. مثلا اگه ۶ ماه از یک باتری NiMH استفاده نشه بین ۲۰ تا ۵۰ درصد شارژش از دست میره. میزان هدر رفت شارژ به دمای نگهداری باتری هم بستگی داره.

لیتیم ـ یون (Lithium-Ion):

باتریهای لیتیم ـ یون بالاترین چگالی انرژی رو فراهم میکنن تقریبا دو برابر انرژی قابل دسترس از باتری های نیکل ـ کادمیم. نیاز به دشارژ کامل ندارن و میتونین هروقتی که خواستین یک باتری لیتیم ـ یون رو بی آنکه کارایی باتری کم بشه شارژ کنین، اما چون باتریهای لیتیم ـ یون معمولا دارای طول عمر شارژ/دشارژ ۳۰۰ تا ۵۰۰ چرخه اند اگه زود به زود و قبل از تخلیه شارژ کنین طول عمر باتری کم میشه. خیلی از سازندگان باتری های لیتیم ـ یون طول عمر باتری رو ۳ سال عنوان میکنن، ولی بعضی از مصرف کنندگان طول عمرش رو تا ۱۸ ماه گزارش کردن. باتری‌های لیتیوم-یون (Li-ion) به‌طور گسترده در لپ‌تاپ‌ها و تلفن‌های همراه به کار میرن. این باتری‌ها از لیتیوم و کربن بعنوان الکترود استفاده می‌کنن. نسبت توان ذخیره شده به وزن باتری در این باتری‌ها خیلی بالاست و سرعت از دست دادن شارژ به‌خاطر عدم استفاده هم خیلی کمه.

پلیمر لیتیم ـ یون (Li-Ion polymer):

باتریهای پلیمر لیتیم ـ یون که بهشونLi-Poly یا Lipo هم میگن، اساسا شبیه به باتریهای لیتیم ـ یون اند. با این تفاوت که پلیمرهای لیتیم ـ یون بسیار نازکترن، با اندازه هایی به کوچکی یک میلیمتر. باتریهای پلیمر لیتیم ـ یون بسیار سبکن و در برابر شارژ بیش از حد و نشت مواد شیمیایی هم مقاومترن. ولی گرونتر از باتریهای لیتیم ـ یون اند و چگالی انرژی پایین تری دارن. باتریهای پلیمر لیتیم ـ یون بیشتر در وسایل الکترونیکی سبک وزن و گران قیمت مثل موبایلها به کار میرن.